DŻEM POMARAŃCZOWY CZYLI MARMELLATA DI ARANCE

Nie uwierzycie ale z dżemem pomarańczowym polubiłam się w Dublinie. Tak. Nie we Włoszech.

Nawet nie w Kalabrii, gdzie mamy gaj cytrusowy a w Dublinie, jedząc irlandzki chleb tostowy posmarowany grubo masłem i dżemem pomarańczowym marki Mark&Spencer. Poczułam wtedy ciepłe promienie słońca na twarzy i lekką gorycz dżemu.

Dżem pomarańczowy czyli marmellata di arance

Pamiętam, że piłam kawę z włoskiej kawiarki Bialetti kupionej w sklepie Stock obok Stephen’s Green Shopping Centre. Na irlandzką emigrację z naszego domu w Perugii zabraliśmy zbyt małą kawiarkę i dlatego trzeba było nabyć nową. Kawiarka jest z nami do dzisiaj a ja polubiłam się z przetworami cytrusowymi i zaczęłam przerabiać skrzynki cytrusów które przywozimy z Kalabrii.

Zjadamy je z pieczywem, chałką, naleśnikami lub dodajemy do deski serów. Pojawiają się także podczas moich warsztatów na nieśpiesznym śniadaniu i zawsze wszystkim smakuje ten lekko gorzki smak w połączeniu z ciepłym pieczywem.

Najwięcej owoców cytrusowych uprawia się na południu Włoch. Klementynki, mandarynki, różne typy pomarańczy, bergamotka, cydr, cytryny. W naszym gaju mamy odmianę pomarańczy która owocuje bardzo późno czyli w czerwcu i lipcu (co rzadko się zdarza gdyż zbiory kończą się w kwietniu). Ostanie zbierane są w lipcu i trzymane w lodówce. Robimy z nich lemoniadę na gorące sierpniowe popołudnia.

Ogromnym zainteresowaniem cieszy się także likier klementynkowy https://everydayinitaly.com/likier-klementynkowy/

Marmellata di arance czyli dżem pomarańczowy

W mojej włoskiej rodzinie mało kto lubi słodycze i dżemów się nie smaży. Związane jest to także z dostępnością różnych owoców przez cały rok. W razie potrzeby można na bieżąco usmażyć sezonowy dżem i przechowywać w lodówce.

Dżemy smażę z myślą o mojej polskiej rodzinie, przyjaciołach, jako prezent lub dla uczestników warsztatów.

Największym zainteresowaniem cieszą się dżemy figowe z dodatkiem całych prażonych migdałów, morelowe i pomarańczowe.

Baza mojego przepisu pochodzi z książki Pellegrino Artusi Włoska sztuka dobrego gotowania którą na język polski pięknie przetłumaczyła Tessa Capponi Borawska wraz z Małgorzatą Jankowską-Buttittą.

Książka ta, obok książki Ady Boni Il talismano della felicità znajduje się w większości włoskich domów. Obie stanowiły prezent ślubny dla państwa młodych a raczej dla nowej pani domu bo w większości to właśnie kobiety zajmowały się przygotowywaniem posiłków.

Według Artusi pomarańcze trzeba nakłuć widelcem i zanurzać w misce z zimną wodą na 4 dni. Przy czym wodę należy zmieniać 2 razy dziennie. Dzięki temu owoce stracą gorycz znajdującą się w albedo czyli białej części skorki. Ja skróciłam czas o połowę.

Wprowadziłam zmiany do oryginalnego przepisu zmniejszając ilość cukru oraz dodając skórkę pomarańczową, goździki, sok z cytryny i bergamotki oraz imbir.