Nawet nie w Kalabrii, gdzie mamy gaj cytrusowy a w Dublinie, jedząc irlandzki chleb tostowy posmarowany grubo masłem i dżemem pomarańczowym marki Mark&Spencer. Poczułam wtedy ciepłe promienie słońca na twarzy i lekką gorycz dżemu.
Dżem pomarańczowy czyli marmellata di arance
We Włoszech soczewica przynosi szczęście, a bardziej konkretnie – pieniądze. To bardzo wszechstronna roślina strączkowa i poza swoją symboliką jest skarbnicą błonnika, witamin i minerałów.
Soczewica jest dostępna przez cały rok a dania z nią są pożywne i smaczne. W zależności od sezonu i regionu kuchnia włoska oferuje wiele różnorodnych połączeń.
Różnorodność Włoch nieustannie mnie zaskakuje i kiedy już myślę, że większości mniej znanych produktów już spróbowałam to zaraz na moje drodze pojawia się nowe danie, którego wcześniej nie znałam. Przepis bardzo popularny wśród mieszkańców Trevi, ma swoją historię a każdy dom ma jego własną wariację.
Rzymskie lato w tym roku jest wyjątkowo gorące. Wszystkie powinności załatwiam wcześnie rano lub późnym popołudniem kiedy upały nie są tak uciążliwe. Podstawą moich posiłków są przede wszystkim dania na zimno i nie wymagające włączania piekarnika. Ale gdy mam gości czy kiedy jadłam surowe pomidory przez cały tydzień to wtedy piekę moją popisową wytrawną tartę tatin z karmelizowanymi pomidorami.
Czy to aby przypadkiem mi nie zaszkodzi? Surowy bób można jeść? Z dodatkiem twardego sera?
Połączenie surowego bobu z serem pecorino jest dość nietypowe dla cudzoziemców. Twardy ser owczy i surowy bób?
Miałam takie same wątpliwości ale nie odmówiłam kiedy mnie tą przekąską poczęstowano. Bardzo mi posmakowało.
„Cara Agnese, kiedyś to rybacy zmiękczali frese zanurzając je w morskiej wodzie. No bo gdzie mieli to robić będąc na otwartym morzu lub podczas długich podroży…”
To słowa jednego z rybaków w porcie w Crotone. Moje imię dość trudno tutaj wymówić więc pozostaję Anieska, Agnese a dla przyjaciół Aga. Nie mam z tym problemu i nie naciskam, aby ktoś nowo poznany dobrze wymawiał moje imię. Tym samym dla Pana rybaka jestem Agnese ale frese to już chyba nikt nie moczy w morzu tylko co najwyżej w wodzie z kranu…
Torta di Pasqua – wytrawna babka wielkanocna popularna w centralnych Włoszech, przyrządzana z mąki, jaj oraz mieszanki serów. Tradycyjnie podawana na śniadanie wielkanocne w Umbrii lub jako przystawka do obiadu wielkanocnego z dodatkiem wędliny. Występuje pod rożnymi nazwami: Pizza al formaggio, Torta di Pasqua al formaggio, Torta al formaggio czy Crescia.
Tradycyjnie wieszczą koniec postu i występują pod nieco inną nazwą w różnych częściach regionu: cullùra, angùta, pizzatola, vuta, sguta.
To typowe kruche ciastka z dodatkiem skórki cytrynowej w kształcie plecionki, warkocza, zająca, baranka wielkanocnego czy jaja.
Przepis na carbonarę, który podaję poniżej, to wynik moich długich eksperymentów i konfrontacji z naszymi rzymskimi przyjaciółmi i szefami rzymskich restauracji. Dziesiątki talerzy carbonary w różnych prywatnych domach i rzymskich historycznych lokalach czy restauracjach, gdzie wokół stołu mieszały się idee, dyskusje, północ z południem, guanciale z Umbrii, Marche i Amartice, pecorino z parmezanem…